Een sollicitatiegesprek. Het is zo ver. Je bent uitgenodigd. Yesssss!
Goed voorbereid? ✔️
Bedrijfswebsite afgeschuimd? ✔️
Vacature nog eens gelezen? ✔️
Je gaat in gesprek. Jezelf voorstellen, vragen beantwoorden, zelf vragen stellen, ... .
Je denkt ondertussen na over de persoon met wie je spreekt: hoe is die persoon? Zou ik daarmee kunnen samenwerken? Hoe gedraagt hij/zij zich? Luistert hij/zij?
Je reflecteert over de vragen die men stelt en of je antwoorden wel "genoeg" zijn.
Je krijg het even heel warm bij een pittige, onverwachte vraag.
Of je zelf nog vragen hebt, vragen ze nog op 't einde.
En dan begeleiden ze je terug naar buiten. Je hebt het overleefd. Oef.
De ratio komt op. Heb je wel goed geantwoord op die ene vraag? Had je zelf dié vraag maar nog gesteld... Hoe zouden de collega's zijn? Misschien maak je wel een "pro/contra"-lijstje als je thuis komt. Die taken ga ik leuk vinden. En die -nja- die neem ik er maar bij. Het salaris, daar deden ze zo wat vaag over... Bon. Klaar voor nu.
Wachten op de feedback dan maar.
Hé... Wat zegt jouw GEVOEL ?
Hoe voelde jouw lichaam tijdens dat gesprek? Ging jouw hartslag mega de hoogte in? Begon je te ratelen? Of vond je geen woorden? Kon de interviewer jou op je gemak stellen? Kreeg je kippenvel als een extra interviewer binnenkwam? Werd je enthousiast tijdens het gesprek? Of net slaperig? Ging je als een energieke stuiterbal terug naar huis? Of voelde je jouw batterij stilaan leeglopen? Voelde je verbinding met de interviewer? Of begreep je er niks van?
LUISTER NAAR JE GEVOEL. En vul aan met je ratio.
Want als jouw gevoel alarmbellen doet afgaan... Don't do it...
Ga eventueel nog eens op gesprek en wees éxtra alert op hoe jouw lichaam reageert.
Zo ken ik een heel goede fotografe, gepassioneerd, werkt ook therapeutisch met fotografie. Iemand die ook écht kan luisteren en ongelooflijke voelsprieten heeft. Zo ging ze op sollicitatiegesprek voor een functie als fotograaf in de vastgoedsector, in loondienst -wat uitzonderlijk is als fotograaf-. Tijdens het gesprek gingen er alarmbellen af -niet echt rationeel, wel gevoelsmatig. Haar ratio overwon de twijfel. Ze ging er werken.
Ze werd nauwelijks opgeleid en begeleid. Kreeg commentaren over zich heen van de bedrijfsleider die écht niet ok waren. Ze maakte zaken mee waar mijn wenkbrauwen alle kanten van opgaan. Ze stopte met de job. Rationeel gezien leek het heel mooi -fotograaf in loondienst- maar de alarmbellen gaven haar op voorhand al signalen.
Toen ik mijn laatste sollicitatiegesprekken deed, ervaarde ik bij het ene gesprek dat ik begon te ratelen, mezelf "verkocht" en eigenlijk al dacht "no way". Mijn hartslag ging de lucht in en ik begon de toekomstige stress al te ruiken. Rationeel gezien: ik kan deze job, financiële zekerheid -check-, afstand ok. Gevoelsmatig: no way.
Bij een ander sollicitatiegesprek voelde ik me op mijn 'gemak', was het een heel fijne wisselwerking in vragen en antwoorden, ontstond er verbinding, werd oprecht geluisterd. Ik vertrok er als een energieke stuiterbal. YES DIT WIL IK! En zo geschiedde... 😎
Moraal van het verhaal: wees alert hoe jij je voelt voor-tijdens-na het sollicitatiegesprek.
Neem dat mee in jouw beslissing.
Deel gerust jouw sollicitatie-ervaringen hieronder. Ook jij kan anderen inspireren. 😉
Reactie plaatsen
Reacties